وقتی مردم روی قبرم ننویسید که بودم.
وقتی مردم روی قبرم ننویسید :
نه شعری
نه شعاری.
ننویسید که بودم از
چه تباری
وقتی مردن اخرین نقطه راهه
نمی خواد سنگ روی قبرم بذارید....
وقتی هر اومدنی رفتنی داره
نمی خواد گل روی قبرم بکارید ...
خیلی وقتا پیش از این
مرده بودم
عمری دلمرده
به سر برده بودم.
بدون سنگ. بدون نام و نشون
چوب این زندگی رو خورده بودم.
وقتی مردم
روی قبرم
ننویسید که بودم...
مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها
غم بی همزبانی را برای کوهکن گویم
بگویم عاشقم بی همدمم دیوانه ام مستم
نمی دانم کدامین حال و درد خویشتن گویم
از ان گمگشته من هم نشانی ور ای قاصد
که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم
تو می ایی به بالینم ولی اندم که در خاکم
خوشامد گویمت اما در اغوش کفن گویم.
به پندار تو :
جهانم زیباست
جامه ام دیباست
دیده ام بیناست
زبانم گویاست
قفسم هم طلاست
بر این ارزد که دلم تنهاست؟
من نگویم بدرد دل من گوش کنید
بهتر انست که این قصه فراموش کنید
عاشقانرا بگذارید بنالند همه
مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید