نمی خواهم بمیرم ، با که باید گفت؟کجا باید صدا سر داد؟
در زیر کدامین اسمان ، روی کدامین کوه؟ که در ذرات هستی ره برد
طوفان این اندوه . که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد! کجا باید
صدا سر داد؟ فضا خاموش و در گاه قضا دور است . زمین کر، اسمان کور است
نمی خواهم بمیرم ، با که باید گفت؟ اگر زشت و اگر زیبا، اگر دون و اگر والا ، من این دنیای فانی را هزاران بار از ان دنیای باقی
دوست دارم . به دوشم گرچه بار غم توانفرساست ، وجودم گرچه گرد الود سختی هاست، نمی خواهم از این جا دست بردارم !
تنم در تار وپود عشق انسانهای نازنین بسته است.
دلم با صد هزاران رشته با این خلق با این مهر با این ماه با این خاک با این اب.. پیوسته است.
مُراد از زنده ماندن ، امتداد خورد و خوابم نیست .
توان دیدن دنیای ره گم کرده در رنج و عذابم نیست . هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست .
جهان بیمار و رنجور است. دو روزی بر بالین این بیمار باید زیست، اگر دردی ز جانش بر ندارم نا جوانمردی است.
نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسانها بیاموزم،
بمان تا عدالت بر افرازم. بیفروزم خرد را، مهر را
تا جاودان بر تخت بنشانم. به پیش پای فرداهای بهتر گل بر افشانم .
چه فردایی، چه دنیایی!
جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است...
نمیخواهم بمیرم، ای خدا!ای خدا !ای اسمان !ای شب!
نمی خواهم،نمی خواهم،نمی خواهم،
مگر زور است؟؟؟
دل سوخته تر از همه سوختگانم
ازپراکنده رندان جهانم
در دهنه بازیگری کهنه دنیا
عشق است قمار و من بازیگر انم
با انکه همه باخته در بازی عشقم
بازنده ترین هست در این جمع نشانم
ای عشق از تو زهر است به کامم
دل سوخت تن سوخت من ماندمم و نامم
عمریست که بازم و یک برد ندارم
اما چه کنم عاشق این کهنه قمارم
ای دوست مزن زخم زبان جای نصیحت
بگذار ببارد به سرم سنگ مصیبت
من زنده از این جرمم و بگذشته مجازات
مرگست مرا گر بزنم حرف ندامت
باید که ببازم با درد بسازم
در مذهب رندان این است نمازم
من دربدر عشقم و رسوای جهانم
چون سایه به دنبال سر عشق روانم
دل سوخته تر از همه سوختگانم
از جمع پراکنده رندان جهانم
وقتی مردم روی قبرم ننویسید که بودم.
وقتی مردم روی قبرم ننویسید :
نه شعری
نه شعاری.
ننویسید که بودم از
چه تباری
وقتی مردن اخرین نقطه راهه
نمی خواد سنگ روی قبرم بذارید....
وقتی هر اومدنی رفتنی داره
نمی خواد گل روی قبرم بکارید ...
خیلی وقتا پیش از این
مرده بودم
عمری دلمرده
به سر برده بودم.
بدون سنگ. بدون نام و نشون
چوب این زندگی رو خورده بودم.
وقتی مردم
روی قبرم
ننویسید که بودم...
مرا در بیستون بر خاک بسپارید که تا شبها
غم بی همزبانی را برای کوهکن گویم
بگویم عاشقم بی همدمم دیوانه ام مستم
نمی دانم کدامین حال و درد خویشتن گویم
از ان گمگشته من هم نشانی ور ای قاصد
که چون یعقوب نابینا سخن با پیرهن گویم
تو می ایی به بالینم ولی اندم که در خاکم
خوشامد گویمت اما در اغوش کفن گویم.
به پندار تو :
جهانم زیباست
جامه ام دیباست
دیده ام بیناست
زبانم گویاست
قفسم هم طلاست
بر این ارزد که دلم تنهاست؟
من نگویم بدرد دل من گوش کنید
بهتر انست که این قصه فراموش کنید
عاشقانرا بگذارید بنالند همه
مصلحت نیست که این زمزمه خاموش کنید